Basın yayını, yazarları ve ilim adamlarını emellerine alet etmekten sakınmayan derin Yahudi güçler ve işbirlikçileri makam-mevki, para ve çıkar dağıtarak olmazsa tehdit ve şantaja başvurarak işlerini halletmeye bakarlar. İlim adamlarını fitneye bulaştırır, hak ile batılı birbirine karıştırırlar.

Asr-ı Saadet’te münafık ve Yahudi ajanların öncelikli görevlerinden biri de hem kendi halklarının hem Arapların Efendimize yönelmesini engellemekti. Bunun için onları şüpheye düşürerek zihinlerini bulandırmaya çalışırlardı. Bir araya gelen Yahudi Lobileri hemen bir plan yapıp uygulamaya koymuşlardı. Plana göre seçtikleri alimler sabahleyin gidip Müslüman olacak, akşama kadar Efendimizin yanından ayrılmayacak, mümkün olduğunca çok kişiye görünmeye çalışacaktı. Akşam olunca da İslam hakkında ileri geri konuşup dinden ayrılacaktı. Plana göre Yahudilerin iman ettiklerini gören Müslüman halk sevinecek “Dini iyi bilen insanlar Müslüman oldu. Demek ki İslam gerçekten doğruymuş.” diyeceklerdi. Yahudi halkı da “Alimlerin bize bahsettikleri peygamber buymuş.” diyecek Efendimize karşı bir muhabbet besleyeceklerdi. Bir müddet sonra İslam’a giren Yahudi alimler dinden ayrılıp onu reddedince Müslümanlar veya müşrik Araplar “Demek ki İslam yanlışmış, baksana Müslüman olan şu bilge kişi işin içine girince gerçeği görüp yanıldığını anladı, (hâşâ) Peygamberin yalancı olduğunu fark edip dinden ayrıldı. Onun dinde karşı çıkmasının kin ve hasetten dolayı olduğunu sanmıyoruz. Böyle olsaydı, ta başında onu tasdik etmezdi.” diyeceklerdi. Yahudiler de “Demek ki bu beklenen peygamber değilmiş, o henüz gelmemiş. Bu kişi (haşa) yalancı peygambermiş” diyeceklerdi.

Bu oyunu defalarca oynadılar. Hatta daha inandırıcı olması için bir keresinde anlaştıkları bir Hıristiyan alimini kullanmışlardı. Hıristiyan adam, Efendimize giderek İslam’ı kabul ettiğini açıkladı. Söz ve hareketleri ile samimiyetini göstermeye çalıştı. Bakara ve Âl-i İmran sûrelerini ezberledi. Samimi Müslüman rolü oynayarak halk arasında da, büyük bir itibar kazandı. Zaman zaman vahiy kâtipleri gibi gelen vahyi yazdı. Bir süre sonra oyunun ikinci perdesini oynamaya başladı.

– Muhammed, benim kendisine yazdığım şeylerden başka bir şey bilmiyor, diyerek dedikodu yaptı. Halk arasında gezerek yaygaraya kopardı. Maksadı insanları fitneye sevk edip zihinlerini bulandırmak kalplerine şüphe sokmaktı. Ancak hakkında ayet inince hilesi açığa çıktı. Maskesi düştü, oyunu bozuldu.

“Ehl-i Kitap’tan bir grup şöyle dedi: ‘Müminlere indirilene sabahleyin inanıp akşamleyin inkâr edin. Belki böylece dinlerinden dönerler.'”

Çok bilinçli olan sahabeler başından beri onun yaptığı dedikoduya tepki koymuşlardı. Hakkında ayet inince Medine’de barınamayacağını anlayan adam, Müslümanlardan kaçıp kavminin yanına sığınmıştı. Bir süre sonra da öldü. Ölüm haberini duyan Allah Resulü (a.s.m.):

– Yer onu kabul etmez, buyurdu. Akrabaları adamı gömdü. Yer gerçekten de kabul etmedi. Sabah olduğunda mezarın yanından geçenler dehşete kapıldılar. Yer onu dışarı atmıştı. Mezarın başına toplanan akrabaları şok olmuşlardı. Gördüklerine inanamadılar. Kavmi:

– Bu, Muhammed ile sahabelerinin işidir! Onların arasından kaçıp buraya geldiği için adamımızın kefenini soyup dışarı attılar, diye yorum yaptı. Bu kez derin bir çukur kazarak ölüyü oraya gömdüler. Ancak değişen bir şey olmadı. Sabah olunca, yerin yine adamı dışarı attığını gördüler. Düşünüp ibret almak yerine yine:

– Bu da Muhammed ile sahabelerinin işidir! İslam’dan ayrıldığı için, kefenini soyup kabrin dışına attılar, dediler. Tekrar güçlerinin yettiğince derin bir kabir kazarak, ölüyü oraya gömdüler. Müslümanlar mezarı kazıp adamlarını çıkarmasın diye kabrin yakınına adam koyup gözlediler. Böylece kimsenin kabre yaklaşmadığından emin oldular. Sabah olunca doğruca kabre gittiler. Yer onu yine dışarı atmıştı. O zaman bu işin insanlar tarafından yapılmadığını anladılar. Adamın cesedine dokunmayıp olduğu yerde bıraktılar. Kemikleri çürüyünceye kadar ibret olarak orada öylece kaldı. Onu bu halde görüp

– Bu adamın hali nedir, diye soranlara:

– Onu defalarca gömdüğümüz halde, yer kabul etmedi, diyerek hikâyesini anlattılar.